Tesamorelina, TH9507

(3E)-Hex-3-enoylsomatoliberin (human) acetate (salt)

Dostępność: dobra
Podrabiany: rzadko
Dla kobiet: tak
Dla początkujących: tak
Dawkowanie:  do kilku mg dziennie
Skutki uboczne: znikome
Okres półtrwania:  26 minut osoby zdrowe, 38 minut (pacjenci z HIV) [17]
Typowa długość cyklu: kilka tygodni
Zastosowanie: dyscypliny siłowe
Aromatyzacja: nie
Sposób podawania: podskórnie
Wpływ na receptory β1: nie
Wpływ na receptory β2: nie
Wpływ na receptory β3: nie
Wpływ na receptory 5-HT: brak
Wpływ na układ HPTA: niewielki
Wpływ na oś GH-IGF-1: tak
Dawka śmiertelna: brak danych

Wprowadzenie do tematyki: oś GH-> IGF-1

Tesamorelin, to syntetyczny analog czynnika uwalniającego ludzki hormon wzrostu (ang. growth hormone-releasing hormone, GHRH). Można powiedzieć, iż jest to „hormon wzrostu dla ubogich” – gdyż uzyskujemy wzrost GH, nie podając niezmiernie drogiego rhGH. GHRH jest wydzielany w podwzgórzu, podobnie jak kortykoliberyna (CRH), gonadoliberyna (GnRH) oraz tyreoliberyna (TRH).

GHRH (ang. growth hormone-releasing hormone) to inaczej somatoliberyna, somatorelina lub hormon uwalniający hormon wzrostu [5].

Schemat osi GH-IGF-1 wygląda następująco:

podwzgórze => GHRH => przysadka mózgowa => STH (hormon somatotropowy, somatotropina, GH – hormon wzrostu)  => wątroba => somatomedyny np. odmiana C (IGF-1; insulinopodobny czynnik wzrostu)

Tak naprawdę, GH jest stosunkowo słaby. W meta analizie 44 badań, tylko 8 dobrze kontrolowanych badań wykazało wzrost wydajności mięśni przy stosowaniu rhGH. Były to osoby młode i dobrze wytrenowane. Owszem, odnotowano wzrost beztłuszczowej masy ciała (średnio o 2,1 kg), jednakże nie wzrosła siła i objętość ćwiczeń. Na domiar złego w trakcie wysiłku zawodnicy wspomagania hormonem wzrostu mieli znacznie więcej mleczanów we krwi (w 2 na 3 badaniach, które brały pod uwagę ten aspekt). Zawodnicy wspomagani rhGH znacznie częściej cierpieli na obrzęki oraz zmęczenie. Stosowano dawkę średnio 36 mcg GH /kg dziennie [16].

Podobnie jak testosteron, działa bardziej poprzez wpływ na inne hormony lub czynniki wzrostowe. W przypadku testosteronu jest to 5-alfa redukcja – przemiana do wielokrotnie silniejszego DHT (5-α-DHT; 5-alfa-dihydrotestosteron) lub poprzez CYP19 (kompleks aromatazy) konwersja do estradiolu. Hormon wzrostu działa głównie poprzez wytwarzane pod jego wpływem czynniki wzrostu, m.in. somatomedynę C. IGF-1 jest znany od lat 50’ XX wieku. Większość krążącego w organizmie IGF-1 jest związane z białkami osocza poprzez IGFBP (ang. insulin-like growth factor-binding protein). Na razie wyróżniono 6 rodzajów IGFBP. Ilość wolnego IGF-1 nie przekracza 5% [6].

Tesamorelina w badaniach naukowych

Pacjenci z HIV i nadmiarem tłuszczu w tułowiu przydzielono losowo (2:1) do grupy tesamorelinu (2 mg dziennie, 543 osoby) lub placebo (263 osoby) [1]. Odnotowano znaczne zmniejszenie się poziomu tłuszczu wisceralnego (badania prowadzono po 3 i 6 miesiącach).

W kolejnym z badań [13] 12 miesięcy terapii tesamorelinem, 2 mg dziennie, podawane podskórnie u 60 mężczyzn:

• zmniejszyło grubość kompleksu intima−media tętnic szyjnych (cIMT), a to ważny wskaźnik diagnostyczny „stopnia zaawansowania miażdżycy, jak i zdarzeń sercowo-naczyniowych” [15] (-0,03 ± 0,01 tesamorelin vs. 0,01 ± 0,01 placebo),
• zmniejszyło ilość wisceralnej tkanki tłuszczowej o 16 ± 9 cm2, w grupie placebo odnotowano wzrost o  19 ± 9 cm2,
• zmniejszyło ilość CRP (Białko ostrej fazy – CRP – ang. c-reactive protein) jest produkowane przez wątrobę. Podniesienie się poziomu białka c-reaktywnego świadczy o nasilonym stanie zapalnym, infekcji wirusowej, bakteryjnej, wysokie stężenia są powiązane np. z oparzeniami.  Jednoznacznie wykazano, iż długoletnie stosowanie sterydów anaboliczno-androgennych (SAA) nawet w dawce do 3,5 grama tygodniowo (w tym 1,5 g testosteronu, 1,6 g nandrolonu, 0,5 g boldenonu), powoduje trzykrotnie większe stężenie CRP (test hs-CRP) w porównaniu do grupy nie stosującej dopingu [14],
• zmniejszyło poziom trójglicerydów,
• zwiększyło ilość IGF-1 o  86 ± 21 ug/L (w grupie placebo odnotowano spadek o  -6 ± 8 μg/litr).

Wpływ na zwiększenie się poziomu IGF-1 ma:

• dieta wysokotłuszczowa i bogata w białko, ilość IGF-1 spada pod wpływem węglowodanów,
• wydzielanie hormonu wzrostu GH,
• ESTRADIOL – niezależnie od GH ma wpływ na syntezę i uwalnianie IGF-1,
• niski poziom tkanki tłuszczowej (osoby otyłe mają mniej IGF-1, co w sumie nie powinno dziwić, gdyż wykazano także związek z mniejszym poziomem testosteronu u otyłych).

Poziom IGF-1 mogą zmniejszać [5, 6]:

• uszkodzenia wątroby, marskość wątroby, np. poprzez infekcję HCV [18],
• niedowaga lub nadwaga [18],
• wystąpienie cukrzycy, insulinozależnej [18],
• podawanie antagonistów somatotropiny (np. pegwisomat; w leczeniu akromegalii),
• defekty genetyczne, zespoły niewrażliwości na GH, somatotropinowa niedoczynność przysadki (np. może dotyczyć genu Pit-1, genu Prop-1, HESX1, LHX3) [10],
• dieta bogata w węglowodany,
• zaburzenia osi GH-IGF-1, wpływ na GHRH,
• supresja estradiolu poprzez SERM, np. cytrynian klomifenu (clomid): „szesnastu mężczyzn w wieku średnim 52,8 roku z IGF-1 powyżej normy oraz testosteronem poniżej normy dostawał 50 mg clomidu przez 3 miesiące. Poziom IGF-1 w osoczu spadł o 41% (z poziomu 424 ± 108 do 250 ± 83 ng/mL), z tego 44% mężczyzn uzyskało normalne poziomy IGF-1. Testosteron wzrósł o 209% (ze średnio 282 ± 201 do 497 ± 310 ng/dL)” [11]. Z kolei w innych badaniach wykazano, iż u kobiet z PCOS podawanie 100 mg clomidu zmniejszyło poziom IGF-1 o 31,5% z poziomu 434 +/- 84 do 297 +/- 71 ng/ml i to już po 5 dniach! Na domiar złego w osoczu drastycznie wzrósł poziom IGFBP-1 (o 28,1%)! Czyli biodostępność IGF-1 była znacznie niższa [12],
• supresja estradiolu poprzez SERM (np. tamoxifen/nolvadex): wykazano, iż u ludzi tamoxifen wywołuje drastyczne spadki ilości IGF-1, nawet o 38,3% po 3 miesiącach podawania 2×10 mg nolvadexu dziennie! Przed kuracją poziom IGF-1 wynosił of 113,2 +/- 15,5 mcg/l, po 3 miesiącach podawania tamoxifenu: 70 +/- 7,9 mcg/l. Dodatkowo odpowiedź hormonu wzrostu na GHRH  (hormon uwalniający hormon wzrostu) była znacznie zredukowana (3,2 +/- 0,2 mcg/l, 18,2 mcg/minutę) [7]. Z kolei inne badania mówią, iż tamoxifen nie miał wpływu na GHRH u kobiet w wieku pomenopauzalnym, ale regularne stosowanie tamoxifenu (2×20 mg dziennie) u tych pań spowodowało spadek IGF-1 z poziomu 123 ± 18 mcg/l do 65 ±11 mcg/l w ciągu 8 tygodni (supresja o 47%) [9],
• supresja estradiolu poprzez inhibitory aromatazy: „dawka 25 mg exemestane zmniejszyła ilość estradiolu u mężczyzn o 38%, z kolei dawka 50 mg tylko o 32%. Po 12 h zaobserwowano najwyższą supresję estradiolu o 62±14 %. Ilość testosteronu wzrosła o 60% (dawka 25 mg) oraz 56% (dawka 50 mg exemestane). Po 10 dniach stosowania exemestane u młodych mężczyzn: o 12,5±11,1% spadła ilość IGF-1 (dawka 25 mg) [8]. Ale wyniki badań są niejednoznaczne, dawka 50 mg exemestane nie miała wpływu na IGF-1 (?).

Stężenie  IGF-1  w  surowicy  jest  prawie  1000-krotnie  wyższe  od  insuliny […].  IGF-1 wywiera wpływ na drogi sygnałowe w komórkach poprzez łączenie się  z  różnymi  powierzchniowymi  receptorami:  IGF-1R,  IGF-2R,  receptorem  insulinowym  (IR)  i  receptorem  hybrydowym,  zbudowanym  w  połowie  z  części  receptora IGF-1R, zaś w drugiej połowie IR (IGF-1R/IR) [18].

Rola IGF-1 w ustroju [5,6]:

• wzrost tkanki mięśniowej, zwiększenie syntezy białek,
• zwiększenie wychwytu aminokwasów,
• hamowanie produkcji glukozy w wątrobie, zwiększenie glikolizy,
• zmniejszenie lipolizy,
• wzrost transportu glukozy do komórek,
• wzrost kości,
• wzrost chrząstek,
• wzrost wytwarzania prolaktyny (poprzez wpływ na wazoaktywny peptyd jelitowy = VIP),
• wzmaga aktywność aromatazy i syntezę progesteronu.

Uważa się, że IGF-1 ma ogromne znacznie dla rozwoju nowotworów.  „Peptyd ten sil­nie wpływa zarówno na inicjację, jak i progresję karcynogenezy. Jego obecność stwierdzono w komórkach blisko 20 różnych typów nowotworów” [6].

Czy zawsze podwyższony poziom GH i IGF-1 jest korzystny?

Niestety, tesamorelin ma kilka zasadniczych wad-krótki okres półtrwania oraz dziedziczy wiele wad swojego starszego brata – hormonu wzrostu – m.in. podobnie jak w przypadku GH możliwy jest rozwój cukrzycy podczas stosowania GHRP (dobrze udokumentowany w literaturze naukowej jest negatywny, antagonistyczny wpływ GH na insulinę).

Dlaczego insulinę podaje się z hormonem wzrostu, np. rhGH (rekombinowanym ludzkim hormonem wzrostu; ang. recombinant human growth hormone) oraz hormonami tarczycy (klasyczny „stack” obejmuje połączenie rhGH, insuliny oraz hormonów tarczycy np. T3)?  Dlaczego? Gdyż hormon wzrostu w większych dawkach (dopingowych) wywołuje objawy cukrzycy, zmniejsza on wychwyt i wykorzystanie glukozy przez komórki mięśniowe, jednocześnie powoduje podwyższenie poziomu glukozy i WKT we krwi  [2]. W literaturze [3] opisywane są liczne przypadki powikłań związanych z użyciem rhGH. Np. przypadek przytoczony przez Geraci MJ i wsp. dotyczy 33-latka, który trafił do szpitala z wielomoczem, nadmiernym pragnieniem, nudnościami, bólami głowy, niewyraźnym widzeniem i złym samopoczuciem. Stężenie glukozy w surowicy krwi wynosiło 1166 mg/dl (64,8 mmol/L). Tymczasem norma po posiłku to mniej niż 200 mg/dl (<11,1 mmol/L) [4].

Typowe wartości podwyższone glukozy we krwi oznaczają:

• cukrzycę,
• ostrą reakcję na stres,
• Zespół Cushinga,
• guz chromochłonny,
• przewlekłą niewydolność nerek,
• glukagonoma,
• ostre zapalenie trzustki,
• terapię diuretykami,
• terapię kortykosteroidami,
• akromegalię [4].

Mężczyzna brał hormon wzrostu, trenbolone acetate oraz testosteron. Prawdopodobnie aspirujący kulturysta nie wiedział o tym, iż większe dawki hormonu wzrostu wymagają „towarzystwa” insuliny. Pierwsze co otrzymał w szpitalu to … dożylne płyny oraz insulinę – aby przywrócić homeostazę.

I tu pojawia się ważne pytanie czy tesamorelin to „łagodna zabawka”, czy może ciężki środek farmakologiczny i czy przy jego stosowaniu nie należałoby rozważyć regularnego badania poziomu cukru, a być może w określonych wypadkach stosowania insuliny?

Skutki uboczne stosowania tesamorelinu [17]:

• wzrost ilości przeciwciał IGG,
• miejscowe reakcje zapalne w miejscu wstrzyknięcia (rumień, świąd, podrażnienie, obrzęk),
• rzadko (5%) – cukrzyca (!), antagonistyczny wpływ hormonu wzrostu na insulinę!
• hiperglikemia,
• uderzenia gorąca,
• bóle stawów,
• obrzęk obwodowy,
• nadciśnienie,
• bóle w klatce piersiowej,
• kołatanie serca,
• osłabienie czucia powierzchniowego (niedoczulica),
• bezsenność,
• depresja,
• nudności,
• wymioty,
• bóle mięśni,
• sztywność mięśni,
• parestezje,
• nocne pocenie się,
• wysypka.

Administrator serwisu uznaje zjawisko dopingu i stosowania niedozwolonych substancji w sporcie, a także wbrew zaleceniom medycznym, za skrajnie naganne, nieuczciwe i niemoralne. Jakiekolwiek  informacje zawarte w artykułach dotyczących dopingu i farmakologii nie mogą być traktowane ani służyć jako instruktaż. Treść artykułów przedstawia jedynie zebrane informacje dotyczące powyższego tematu. Stosowanie dopingu niesie za sobą ryzyko utraty zdrowia oraz w wielu przypadkach nawet utraty życia.

Referencje:

1. Alexandra Mangili,1 Julian Falutz,2 Jean-Claude Mamputu,3,* Miganush Stepanians,4 and Brooke Hayward1 “Predictors of Treatment Response to Tesamorelin, a Growth Hormone-Releasing Factor Analog, in HIV-Infected Patients with Excess Abdominal Fat” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4601733/
2. Falutz J1, Mamputu JC, Potvin D, Moyle G, Soulban G, Loughrey H, Marsolais C, Turner R, Grinspoon Effects of tesamorelin (TH9507), a growth hormone-releasing factor analog, in human immunodeficiency virus-infected patients with excess abdominal fat: a pooled analysis of two multicenter, double-blind placebo-controlled phase 3 trials with safety extension data. S.J Clin Endocrinol Metab. 2010 Sep;95(9):4291-304. doi: 10.1210/jc.2010-0490. Epub 2010 Jun 16. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20554713
3. Hum Exp Toxicol. 2011 Dec;30(12):2007-12. doi: 10.1177/0960327111408152. Epub 2011 May 9. “New onset diabetes associated with bovine growth hormone and testosterone abuse in a young body builder.”  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21558143
4. Testy laboratoryjne i badania diagnostyczne w medycynie” Kathleen Deska PAGANA, Timothy J. PAGANA
5. E. Mutschler „Farmakologia i toksykologia”, WYDANIE III
6. Alicja Filus, Zygmunt Zdrojewicz „Insulinopodobny czynnik wzrostu-1 (IGF-1) – budowa i rola w organizmie człowieka”
7. Mandalà M1, Moro C, Ferretti G, Calabro MG, Nolè F, Rocca A, Munzone E, Castro A, Curigliano G. “Effect of tamoxifen on GH and IGF-1 serum level in stage I-II breast cancer patients.” Anticancer Res. 2001 Jan-Feb;21(1B):585-8.  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11299809
8. Mauras N1, Lima J, Patel D, Rini A, di Salle E, Kwok A, Lippe B.  “Pharmacokinetics and dose finding of a potent aromatase inhibitor, aromasin (exemestane), in young males” J Clin Endocrinol Metab. 2003 Dec;88(12):5951-6. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/14671195?dopt=Abstract
9. Salvatore M Corsello, Carlo A Rota, Piero Putignano, Silvia Della Casa, Agnese Barnabei, Maria Giuseppina Migneco, Valeria Vangeli, Angela Barini1, Mario Mandala`2, Carlo Barone2 and Antonino Barbario „Effect of acute and chronic administration of tamoxifen on GH response to GHRH and on IGF-I serum levels in women with breast cancer”
10. Maciej Hilczer, Andrzej Lewiński  “Wskazania do leczenia hormonem wzrostu u dzieci i dorosłych”
11. Duarte FH1, Jallad RS, Bronstein MD „Clomiphene citrate for treatment of acromegaly not controlled by conventional therapies.” J Clin Endocrinol Metab. 2015 May;100(5):1863-9. doi: 10.1210/jc.2014-3913. Epub 2015 Mar 4. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25738590
12. de Leo V1, la Marca A, Morgante G, Ciotta L, Mencaglia L, Cianci A, Petraglia F.“Clomiphene citrate increases insulin-like growth factor binding protein-1 and reduces insulin-like growth factor-I without correcting insulin resistance associated with polycystic ovarian syndrome.” Hum Reprod. 2000 Nov;15(11):2302-5. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/11056123
13. Fred R. Sattler, MD, Professor of Medicine and Biokinesiology* “Growth hormone in the aging male” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3940699/
14. “Effects of Long Term Supplementation of Anabolic Androgen Steroids on Human Skeletal Muscle”, 2014 http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0105330
15. Anna Kabłak−Ziembicka, Tadeusz Przewłocki, Ewa Stępień, Piotr Pieniążek, Daniel Rzeźnik, Dorota Śliwiak, Monika Komar, Wiesława Tracz, Piotr Podolec „Zależność między zaawansowaniem zmian miażdżycowych, cytokinami zapalnymi oraz grubością kompleksu intima−media tętnic szyjnych i ich znaczenie prognostyczne u chorych z miażdżycą tętnic” http://www.kardiologiapolska.pl/darmowy_pdf.phtml?indeks=120&indeks_art=3028
16. Liu H, Bravata DM, Olkin I, et al. Systematic review: the effects of growth hormone on athletic performance. Annals of Internal Medicine. 2008;148(10):747–758. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18347346
17. https://www.drugs.com/ppa/tesamorelin.html
18. http://www.wbc.poznan.pl/Content/328201/index.pdf