GHRP-6

His-(D-Trp)-Ala-Trp-(D-Phe)-Lys-NH2

Dostępność: średnia
Podrabiany: tak
Dla kobiet: tak
Dla początkujących: tak
Dawkowanie:  od 50 do 300 mcg w porcji, 2-3x dziennie [19]
Skutki uboczne: znikome lub małe, nawet dawka 400 mcg/kg masy ciała nie okazała się nieść skutków ubocznych [21]
Okres półtrwania:  2,5 ± 1,1 h (stosowano dawki 100, 200 i 400 mcg GHRP-6 na każdy kg masy ciała) [21]
Aktywność środka:max. kilka godzin
Typowa długość cyklu: kilka tygodni
Zastosowanie: dyscypliny siłowe, masa, redukcja
Aromatyzacja: nie
Sposób podawania: podskórnie, domięśniowo, dożylnie; w leczeniu ran lokalnie
Wpływ na receptory β1: nie
Wpływ na receptory β2: nie
Wpływ na receptory β3: nie
Wpływ na receptory 5-HT: brak
Wpływ na układ HPTA: brak
Wpływ na prostatę: nie
Wpływ na oś GH-IGF-1: tak
Dawka śmiertelna: jest dobrze tolerowany, nawet w bardzo dużych dawkach liczonych w miligramach

GHRP – wprowadzenie do tematu

Schemat osi GH-IGF-1 wygląda następująco:

podwzgórze => GHRH => przysadka mózgowa => STH (hormon somatotropowy, somatotropina, GH – hormon wzrostu)  => wątroba => somatomedyny np. odmiana C (IGF-1; insulinopodobny czynnik wzrostu)

GHRH (ang. growth hormone-releasing hormone)  – to hormon uwalniający hormon wzrostu. Jest to endogenny hormon podwzgórzowy. Stymuluje wyrzut  hormonu wzrostu (GH).

GHRP (ang. growth hormone-releasing peptide) – to mimiker greliny. Grelina może powodować uwalnianie hormonu wzrostu z przysadki mózgowej.

Z kolei działanie GHRP opiera się o zupełnie inny mechanizm. GHRP to grupa syntetycznych peptydów, analogów greliny, uwalniających ludzki hormon wzrostu (ang. growth hormone-releasing peptide GHRP). „Działa na przysadkę bezpośrednio i pośrednio. […] Dodatni wpływ greliny na ekspresję czynnika transkrypcyjnego Pit1, który jest transkrybowany w przednim płacie przysadki mózgowej prowadzi do ekspresji genu kodującego GH w komórkach somatotropowych. Grelina jest jedynym hormonem obwodowym pobudzającym apetyt i pobieranie pokarmu przez stymulację komórek wydzielających neuropeptyd Y (neuropeptide Y – NPY) i białko z rodziny Agouti (Agouti-related protein – AgRP) w jądrze łukowatym podwzgórza oraz hamowanie anoreksygennego działania melanokortyny. Odkryty w 1996 r. receptor greliny (GHS-R) ma siedem domen przezbłonowych i należy do rodziny receptorów sprzężonych z białkiem G” [13].

Przy stosowaniu GHRP należałoby podać także któryś środek z grupy analogów GHRH – czyli czynników uwalniających hormon wzrostu (np. tesamorelina, TH9507; CJC1295, MOD GRF 1-29, MR-356, MR-361, JI-38, MR-403, MR-367) [12]. Z kolei GRF to termin oznaczający growth (hormone) releasing factor – czyli czynnik uwalniający hormon wzrostu. Jest to dokładnie to samo co analog GHRH (czasem określany jako GHRH 1-44).

Środki z grupy GHRH oddziałują poprzez inne mechanizmy oraz synergistycznie razem z GHRP powodują znacznie silniejszy wyrzut GH oraz IGF-1. Wbrew błędnym informacjom powielanym przez niektórych naukowców (Van Hout MC, Hearne E), CJC1295 nie jest syntetycznym analogiem hormonu wzrostu, tylko analogiem GHRH (hormonu uwalniającego hormon wzrostu). CJC1295 można bezpiecznie podawać w ilości 30-60 mcg/kg (dla 100 kg zawodnika od 3 do 6 mg CJC1295 dziennie) [11]. Niektórzy sugerują podawać 1 mg, dwa razy w tygodniu (np. Bill Roberts). Środek posiada długi okres półtrwania (5,8-8,1 dnia) – więc wystarczą 2 iniekcje tygodniowo.

Do GHRP należą [3]:

• GHRP-1,
• GHRP-2 (pralmorelin),
• GHRP-4,
• GHRP-5,
• GHRP-6,
• hexarelin (zmodyfikowany GHRP-6),
• ipamorelin,
• alexamorelin.

Ich status jest dziwaczny, niby GHRP miały być przeznaczone do leczenia ludzi, tymczasem tylko pralmorelin został zarejestrowany w Japonii (diagnostyka wykrywania niedoboru hormonu wzrostu) [3]. Można powiedzieć, iż podobne peptydy to „hormon wzrostu dla ubogich” – gdyż uzyskujemy wzrost GH, nie podając niezmiernie drogiego rhGH. GHRH jest wydzielany w podwzgórzu, podobnie jak kortykoliberyna (CRH), gonadoliberyna (GnRH) oraz tyreoliberyna (TRH). GHRH (ang. growth hormone-releasing hormone) to inaczej somatoliberyna, somatorelina lub hormon uwalniający hormon wzrostu.

Ze względu na swoją specyfikę, GHRP należy podawać 30-60 minut przed posiłkami, najlepiej w wystarczającym odstępie od jedzenia, gdy poziom cukru we krwi jest niski – pamiętając, iż poziom glukozy może być podniesiony przez 120-180 minut po zakończeniu jedzenia.

Na co mogę liczyć przy podawaniu GHRP-6?

W jednym z badań podawano [20]:

• GHRH – hormon uwalniający hormon wzrostu (100 mcg, dożylnie),
• GHRP-6 (90 mcg, dożylnie),
• GHRH (hormon uwalniający hormon wzrostu) + GHRP-6.

Jaki był wpływ na hormon wzrostu?

• po hormonie uwalniającym hormon wzrostu (GHRH) odnotowano wzrost ilości GH do poziomu 483,7 +/- 99,2,
• po GHRP-6 do poziomu 1 434,8 +/- 393,0,
• po GHRH (hormon uwalniający hormon wzrostu) + GHRP-6 do poziomu 3 771,5 +/- 399,6!

To badanie dobitnie pokazuje, iż nie warto stosować peptydów uwalniających hormon wzrostu samodzielnie, bez podawania np. analogów GHRH (tesamorelina, TH9507; CJC1295, MOD GRF 1-29, MR-356, MR-361, JI-38, MR-403, MR-367).

GHRP-6 w leczeniu gojenia ran

Receptorem dla GHRP-6 jest m.in. CD36. Należy do grupy „pattern recognition receptors” – PRR (receptory rozpoznające wzór). Jest typem receptora typu zmiatacz. Odgrywa on kluczową rolę w neowaskularyzacji ziarniny [15].

„Do PRR należą także receptory typu scavenger. Nazwa tych receptorów od słowa angielskiego scavenger – zmiatacz powstała po odkryciu, iż receptory te wiążą bardzo różnorodne substancje poczynając od oksydacyjnie zmienionych lipoprotein, poprzez apoptotycznie zmienione komórki, kwasy tłuszczowe, a skończywszy na takich substancjach jak siarczan dekstranu czy kwas poliguanylowy” [14].

GHRP-6 ogranicza tworzenie zgrubiałych blizn, co udowodniono na razie na szczurach. Utworzono u nich na grzbiecie rany mające 6 mm średnicy i leczono je przez 5 dni. Podawano miejscowo żel zawierający GHRP w stężeniu 400 μg/mL. Podobny eksperyment przeprowadzono na królikach – tyle, iż rany wytworzono na uszach. W obu przypadkach GHRP-6 zdecydowanie przyspieszył gojenie się ran. Poprzez wpływ na receptor CD36 GHRP-6 zmniejszał stan zapalny, przyspieszał zamykanie się ran, a na dodatek wpływał na estetykę blizny (wpływ na akumulację białek ECM). Podobne właściwości wykazano dla greliny, w dawce od 50 do 200 nmol/kg masy ciała, obniżała ona między innymi stan zapalny (supresja TNF-α) oraz przyspieszała gojenie ran [18].

GHRP-6 – czy działa zawsze tak samo?

Niestety, badania np. Settembrini B i wsp. [16] nie niosą zbyt optymistycznych wieści. Dawka 20 µg/kg masy ciała zarówno GHRP-6, jak i hexarelinu była minimalną, powodującą dużą odpowiedź ze strony hormonu wzrostu. Niestety, u szczurów w starszym wieku podawanie przez 15 lub 30 dni podskórnie 20 µg/kg GHRP-6 dziennie nie spowodowało odpowiedzi ze strony IGF-1 (odwrotnie niż u młodych szczurów). Nie powinno to dziwić, gdyż wiem,y iż testosteron, hCG czy nawet kreatyna nie działają tak samo u osób w młodym i starym wieku. Prawdopodobnie cała rodzina peptydów uwalniających hormon wzrostu okaże się skuteczna u osób młodych i będzie oddziaływała znacznie słabiej na starszych.

GHRP w leczeniu niewydolności serca

Być może piszę ku melodii dalekiej przyszłości, ale GHRP może znaleźć zastosowanie w leczeniu przewlekłej niewydolności serca (ang. chronic heart failure – CHF). W nowych badaniach (2016 r.) udowodniono, iż GHRP-6 może mieć kluczowe znaczenie w terapii udaru niedokrwiennego. Niestety, były to badania prowadzone na zwierzętach [17]. GHRP-6 wykazuje działanie ochronne dla nerek, wątroby oraz jelita cienkiego przy niedokrwieniu [21]. Rocznie w USA pojawia się 400 000 nowych zachorowań na niewydolność serca i jest to jedno z najczęstszych rozpoznań w zakresie chorób wewnętrznych [5]. Przy ciężkiej niewydolności serca (NYHA IV) śmiertelność w okresie 12 miesięcy może wynosić nawet do 50% i odpowiada pod tym względem zaawansowanym chorobom nowotworowym. Niewydolność serca ma multum klasyfikacji, m.in. rozróżnia się niewydolność skurczową i rozkurczową. Przewlekła niewydolność serca dotyczy 2% populacji, pochłania do 2% budżetu przeznaczonego na ochronę zdrowia [6]. Wg innych danych częstość występowania CHF stale się zwiększa w krajach europejskich oraz w USA, gdzie występuje u około 0,3–2,4% populacji, czyli u 5 mln Amerykanów (American Heart Association, 2005) [9].

Wśród czynników ryzyka wymienia się [5-7]:

• niedokrwienną chorobę serca (choroba wieńcowa, określana też jako IHD ang. ischaemic heart disease); ta z kolei może wynikać z nadwagi, palenia tytoniu, stosowania SAA i/lub narkotyków, miażdżycy tętnic, zatoru do tętnicy wieńcowej, nadkrzepliwości, wrodzonych anomalii, stanu zapalnego, bądź też kumulacji czynników ryzyka) [8],
• nadciśnienie tętnicze (2-3 krotnie zwiększa ryzyko niewydolności serca); już wartości ciśnienia 150/90 powodują rozwój  niewydolności serca,
• kardiomiopatie,
• arytmie,
• zawały,
• wiek,
• toksyczne uszkodzenie serca (rtęć, alkohol, arsen),
• chorobę zastawkową serca, wady zastawek (w tym wywołane lekami „na odchudzanie” np. benfluorex, fenfluramina),
• przebudowę, włóknienie serca,
• picie alkoholu (wpływ na ciśnienie krwi + kardiomiopatia),
• chorobę zastawkową serca.

Charakterystyka przewlekłej choroby serca:

• spadek frakcji wyrzutowej lewej komory serca (LVEF),
• wyniszczenie mięśni: oporność na anaboliczne działanie hormonu wzrostu i w konsekwencji jego zwiększone stężenie, jednoczesny spadek IGF-1 [9],
• wyniszczenie mięśni: zwiększenie stężenia czynnika martwicy nowotworów (tumour necrosis factor α – TNF-α), który – hamując ekspresję lipazy lipoproteinowej i innych hormonów anabolicznych – doprowadza do względnej przewagi procesów katabolicznych nad anabolicznymi [9],
• hormonalna aktywacja powiązana ze stresem, aktywacja układu współczulnego,
• przebudowa strukturalna mięśnia sercowego (przerost komór serca, utrata kardiomiocytów, ściany serca robią się cieńsze, następuje zwłóknienie),
• niezamierzona utrata masy ciała, zmęczenie, duszność, tachykardia, dolegliwości dyspeptyczne i utrata apetytu,
• czerwienica.

W badaniu Xiang-Bin Xu i wsp. „GH-releasing peptides improve cardiac dysfunction and cachexia and suppress stress-related hormones and cardiomyocyte apoptosis in rats with heart failure” [4] u szczurów wywołano przewlekłą niewydolność serca, po 9 tygodniach podawano im:

• GHRP-1,
• GHRP-2,
• GHRP-6,
• Hexarelin,

w dawce 100 μg/kg lub placebo. Środki podawano podskórnie, 2 x dziennie, przez 3 tygodnie.

Podawanie GHRP:

• znacznie poprawiło frakcję wyrzutową lewej komory serca,
• zmniejszyło przebudowę serca,
• zmniejszyło apoptozę miocytów,
• zwiększyło ekspresję mRNA GHS-R w sercu (ang. growth hormone secretagogues-receptor – GHS-R),
• odnotowano spadek ilości noradrenaliny, aldosteronu,
• odnotowano spadek ilości endoteliny-1 (silnie kurczy naczynia krwionośne, zwiększa wydalanie sodu i wody z organizmu, odpowiada za wzrost i proliferację komórek, a także działa prozapalnie, wzmagając wytwarzanie reaktywnych form tlenu i azotu (RFT i RFA). Jej niekorzystne działanie przyczynia się do rozwoju takich chorób jak nadciśnienie, miażdżyca, niewydolność serca i nerek) [10],
• spowodowało spadek aktywności reniny oraz angiotensyny II,
• spadek ilości przedsionkowego peptydu natriuretycznego (ANP).

Być może za pewien czas środki z grupy GHRP znajdą swoje miejsce w leczeniu np. przewlekłej choroby serca. Z pełną wersją artykuły można zapoznać się tutaj: http://ajpheart.physiology.org/content/289/4/H1643

Wykrywanie GHRP w kontroli antydopingowej

Użycie hormonu wzrostu oraz GHRP jest zakazane przez WADA (World Anti-Doping Agency). Substancje są sklasyfikowane w grupie S2 (hormony peptydowe, czynniki wzrostowe i podobne do nich substancje) Powoli wpadamy w dopingową paranoję, gdyż np. testy wykrywające SAA stały się tak czułe, iż możliwa jest wpadka sportowca nawet po konsumpcji mięsa (tzw. pasywna ekspozycja). Wdrożono metodę wykrywającą metabolit winstrolu (glukuronid 3′-hydroxystanozololu) w moczu, która umożliwia ustalenie zawartości związku w stężeniach ponad 50-krotnie mniejszych w porównaniu do wcześniej stosowanych [2]. Do wykrywania użycia GHRP stosuje się metodę L/GC-MS (GC-MS = chromatografia gazowa+spektrometria mas; z kolei LC-MS to liquid chromatography–mass spektrometry; chromatografia cieczowa + spektrometria mas). W jednym z badań sprawdzono jakie metabolity dają GHRP-1, GHRP-2, GHRP-6, Hexarelin oraz Ipamorelin. GHRP podano donosowo, a metabolity wykrywano w moczu. Próbki pobierano przez 2 dni po podaniu GHRP. Zidentyfikowano 6 metabolitów GHRP-1, nie odnaleziono GHRP-1 w formie niezmienionej, za to wolne kwasy GHRP-1 (2-4) – do 27 godzin po podaniu GHRP-1. Dla GHRP-2 zidentyfikowano związek w formie niezmienionej, wolny kwas GHRP-2 oraz odmianę (1-3) wolnego kwasu – wykrywalność do 47 h po podaniu. GHRP-6 był w większości wydalany w postaci niezmienionej, wykrywalność do 23 h po podaniu, z kolei metabolity do 12 h. Hexarelin oraz Ipamorelin podlegały silnym przemianom i były wydalane w postaci sprzężonej (związek pierwotny oraz metabolity). Związek pierwotny był już dawno niewykrywalny w moczu, gdy dało się ustalić obecność wolnych kwasów kwasów hexarelinu (1-3) oraz ipamorelinu (1-4) [1].

Typowe środki stosowane razem z GHRP-6:

• CJC1295 lub podobne.

Czy GHRP-6 jest groźny dla zdrowia?

Tego nie wiemy, ale nic na to nie wskazuje. Nawet kosmiczne dawki 400 mcg/kg masy ciała są dobrze tolerowane [21]. Oznacza to dawkę 40 mg dla osoby ważącej 100 kg. Po tak dużej dawce poziom GHRP-6 w osoczu spadał stopniowo, w ciągu 12 godzin. Połowa środka została wyeliminowana z ustroju po 2,5 ± 1,1 h. Czyli po 2,5 h zostało ok. 20 000 mcg, po 5 h : 10 000 mcg, po 7,5 h : 5000 mcg, po 10 h : 2500 mcg itd. Należy wziąć pod uwagę, iż zwiększanie ilości hormonu wzrostu może spowodować problemy z tolerancją glukozy. Takie efekty są obserwowane przy podawaniu tesamorelinu (rzadko, ale jednak).

Administrator serwisu uznaje zjawisko dopingu i stosowania niedozwolonych substancji w sporcie, a także wbrew zaleceniom medycznym, za skrajnie naganne, nieuczciwe i niemoralne. Jakiekolwiek  informacje zawarte w artykułach dotyczących dopingu i farmakologii nie mogą być traktowane ani służyć jako instruktaż. Treść artykułów przedstawia jedynie zebrane informacje dotyczące powyższego tematu. Stosowanie dopingu niesie za sobą ryzyko utraty zdrowia oraz w wielu przypadkach nawet utraty życia.

Referencje:

1. Semenistaya E1, Zvereva I1, Thomas A2, Thevis M2, Krotov G1, Rodchenkov G1. “Determination of growth hormone releasing peptides metabolites in human urine after nasal administration of GHRP-1, GHRP-2, GHRP-6, Hexarelin, and Ipamorelin.” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25869809
2. Tsitsimpikou C1, Tsarouhas K2, Spandidos DA3, Tsatsakis AM4. “Detection of stanozolol in the urine of athletes at a pg level: The possibility of passive exposure.” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/28105335
3. David J Handelsman “Performance Enhancing Hormone Doping in Sport” ANZAC Research Institute, University of Sydney &Andrology Department, Concord Hospital, Sydney NSW 2139, Australia https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK305894/
4. Xiang-Bin Xu, Jin-Jiang Pang, Ji-Min Cao, Chao Ni, Rong-Kun Xu, Xiao-Zhong Peng, Xiao-Xia Yu, Shu Guo, Meng-Chin Chen, Chen Chen. “GH-releasing peptides improve cardiac dysfunction and cachexia and suppress stress-related hormones and cardiomyocyte apoptosis in rats with heart failure” http://ajpheart.physiology.org/content/289/4/H1643
5. E. Mutschler “Farmakologia i toksykologia” WYD. III
6. Jerzy Jankowski md. “Contemporary standards in treatment of chronic heart failure.” Department Of Clinical Pharmacology. http://www.zfk.ump.edu.pl/medical/download/chf.ppt
7. Gautam V. Ramani, MD, Patricia A. Uber, Pharm D, and Mandeep R. Mehra, MBBS “Chronic Heart Failure: Contemporary Diagnosis and Management”
8. Ewa Magdalena Maroszyńska-Dmoch, Beata Wożakowska-Kapłon „Choroba wieńcowa w populacji młodych dorosłych: skala problemu, czynniki ryzyka i rokowanie — przegląd literatury”
9. Anna Jeznach-Steinhagen, Alicja Kucharska, Aleksandra Kubacka „Kacheksja sercowa”
10. Agata Kowalczyk, Michał Kołodziejczyk, Anna Gorąca „Antagoniści receptorów endotelinowych (ERA) – krótka charakterystyka nowej grupy leków*”
11. Teichman SL1, Neale A, Lawrence B, Gagnon C, Castaigne JP, Frohman LA.Prolonged stimulation of growth hormone (GH) and insulin-like growth factor I secretion by CJC-1295, a long-acting analog of GH-releasing hormone, in healthy adults. J Clin Endocrinol Metab. 2006 Mar;91(3):799-805. Epub 2005 Dec 13. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/16352683
12. Xiangyang Xia, 1 Quanwei Tao, 2 Qunchao Ma, 3 , 4 Huiqiang Chen, 5 Jian’an Wang, 3 , 4 and Hong Yu Growth “Hormone-Releasing Hormone and Its Analogues: Significance for MSCs-Mediated Angiogenesis” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5059609/
13. Beata Polińska, Joanna Matowicka-Karna, Halina Kemona Rola greliny w organizmie The role of ghrelin in the organizm
14. Krzysztof Kowal „Rola receptorów scavenger w immunoterapii” Klinika Alergologii i Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Białymstoku
15. Yssel Mendoza Marí, 1 , * Maday Fernández Mayola, 1 Ana Aguilera Barreto, 2 Ariana García Ojalvo, 1 Yilian Bermúdez Alvarez, 2 Ana Janet Mir Benítez, 3 and Jorge Berlanga Acosta 1 “Growth Hormone-Releasing Peptide 6 Enhances the Healing Process and Improves the Esthetic Outcome of the Wounds” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4854984/
16. Settembrini B1, Figueroa J, Gallardo M, Chiocchio S.  “Growth Hormone (GH) but not IGF-I-Secretion is Stimulated in Aged Rats by Chronic Hexarelin and GHRP-6 administration.” Endocr Regul. 1998 Mar;32(1):17-26. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/10407366
17. Subirós N1, Pérez-Saad H1, Aldana L1, Gibson CL2, Borgnakke WS3, Garcia-Del-Barco D1. “Neuroprotective effect of epidermal growth factor plus growth hormone-releasing peptide-6 resembles hypothermia in experimental stroke”.Neurol Res. 2016 Nov;38(11):950-958. Epub 2016 Sep 26.
18. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4895129/
19. https://thinksteroids.com/steroid-profiles/ghrp-6/
20. Popovic V1, Damjanovic S, Micic D, Djurovic M, Dieguez C, Casanueva FF. Blocked growth hormone-releasing peptide (GHRP-6)-induced GH secretion and absence of the synergic action of GHRP-6 plus GH-releasing hormone in patients with hypothalamopituitary disconnection: evidence that GHRP-6 main action is exerted at the hypothalamic level. J Clin Endocrinol Metab. 1995 Mar;80(3):942-7. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/7883854
21. Ania Cabrales I wsp. “Pharmacokinetic study of Growth Hormone-Releasing Peptide 6 (GHRP-6) in nine male healthy volunteers” https://www.researchgate.net/publication/232705054_Pharmacokinetic_study_of_Growth_Hormone-Releasing_Peptide_6_GHRP-6_in_nine_male_healthy_volunteers