Methyltestosterone, metylowany testosteron, 17α-methyl-testosterone

17b-hydroxy-17a-methyl-4-androsten-3-one
17alpha-methylandrost-4-en-3-one-17b-ol

Dostępność: słaba
Podrabiany: średnio
Dla kobiet: nie, skutki uboczne
Dla początkujących: nie nadaje się
Dawkowanie:  10-40 mg dziennie (o połowę mniejsza dawka podjęzykowo) [3], w raku piersi 50-200 mg dziennie [8]
Skutki uboczne: średnie lub ciężkie, zależne od dawki i stosowania innych substancji
Zastosowanie:  masa, siła
Okres półtrwania: 2,5 h [7,8]
Typowa długość cyklu: maksymalnie kilka tygodni
Aromatyzacja (wpływ na estrogeny): bardzo silna
Sposób podawania: tabletki, kapsułki, podawanie podjęzykowe,
Wpływ na progesteron: brak wpływu,
Toksyczny dla wątroby: tak, bardzo.

Testosteron– rys historyczny

Efekty działania androgenów na człowieka znane są od starożytności. Arystoteles znał efekty kastracji, a jego hipoteza dotycząca zapłodnienia jest jedną z pierwszych naukowych prób wyjaśnienia mechanizmów reprodukcyjnych. Przez wieki kastracja była rodzajem kary i sposobem na uzyskanie potulnych niewolników, czasem wykorzystywana do zachowania tonu głosu chłopców (śpiewaków). W Chinach kastratów zatrudniano jako nadzorców w haremach, często dawało im to znaczną pozycję społeczną. Eksperymenty z przeszczepianiem jąder rozpoczęły się z inicjatywy Johna Huntera w Londynie, przeszczepił jądra kapłanom w 1786 r. Niestety, badacz nie zdawał sobie sprawy z endokrynnych aspektów tych zabiegów. Arnold Adolf Berthold prowadził eksperymenty w roku 1849 w Göttingen oraz postulował, iż przeszczepianie jąder wiąże się z wydzielaniem wewnętrznym, dlatego uznaje się go za ojca współczesnej endokrynologii. Eksperymenty w tej dziedzinie prowadził również Charles-Edouard Brown-Séquard w Paryżu (1889), jednakże miały one co najwyżej siłę oddziaływania placebo. W 1920 roku Sergio Voronoff przeszczepiał jądra zwierząt do ludzi, jednakże wartość tych eksperymentów okazała się żadna. Obecnie badania prowadzi się na komórkach macierzystych oraz nad przeszczepianiem komórek rozrodczych [1].

Historia współczesnej terapii androgenami rozpoczęła się dopiero w roku 1935, gdy Enrest Lacquer wyizolował testosteron z jąder byka w Amsterdamie.  Należy dodać, iż wyizolował ledwie 10 mg testosteronu aż ze 100 kg byczych jąder. Pracujący z Lacquerem badacze odkryli, iż nowy związek ma większy potencjał w porównaniu do androsteronu i nazwali go testosteron. W tym samym roku Adolf Butenandt w Göttingen oraz Leopold Ruzicka w Bazylei niezależnie zsyntetyzowali testosteron. Metylowany testosteron był pierwszym z 3 syntetycznych SAA obok Mestanolonu oraz Methandriolu [2]. Wszystkie są przykładami C17 alfa alkilowanych SAA (grupa metylowa na pozycji C17) – co uodparnia te środki na efekt pierwszego przejścia (mało substancji aktywnej jest tracone przy pierwszym kontakcie z wątrobą), jednocześnie zwiększa ich toksyczność. Dla porównania opisany wcześniej Metenolon (Primobolan) nie posiada grupy metylowej na pozycji C17α – co sprawia, iż łatwo się rozpada.

Metylowany testosteron był drugim doustnym androgenem stosowanym w medycynie, wyprzedził go jedynie Proviron [3]. Wbrew błędnym opiniom rozpowszechnianym w Internecie, tylko Butenandt dostał nagrodę Nobla za pracę nad hormonami płciowymi, z kolei Ruzicka za zupełnie inne osiągnięcia w dziedzinie chemii (badanie polietylenów i wyższych terpenów). Zgadza się tylko data, obaj otrzymali nagrodę w 1939 roku [4].

Metylowany testosteron – charakterystyka

Za J. Górski: „Efekty działania androgenów:

• w okresie płodowym stymulują powstawanie drugorzędowych cech płciowych męskich,
• odpowiadają łącznie z FSH za gametogenezę,
• w okresie pokwitania stymulują powiększenie jąder i prącia,
• odpowiadają za wystąpienie owłosienia łonowego i owłosienia na twarzy,
• wywierają działanie anaboliczne – rozrost mięśni szkieletowych,
• przyspieszają wzrost,
• powodują zarastanie nasad kostnych,
• wpływają na wzrost popędu płciowego [5].”

Metylowany testosteron był jednym z pierwszych sterydów anaboliczno-androgennych opracowanych w 1935 roku, przez samego Ruzicka i wsp. [1-3]  Pod względem budowy chemicznej jest to zwykły testosteron z grupą metylową na pozycji C17. Niestety, obowiązuje dokładnie ta sama zasada, co w przypadku innych syntetycznych SAA: wszystkie związki, które próbuje się dostosować do podawania przez układ pokarmowy stają się toksyczne dla człowieka (np. dodanie grupy metylowej na pozycji C17).

Przykłady:
testosteron -> metylowany testosteron
Masteron -> metylowany masteron (Superdrol, Methasteron)
Masteron -> metylowany masteron w podwójnej cząsteczce (Dimethazine)
Nandrolone -> metyldienolone, Methyl-D, Methyl-Dien, RU 3467
Nandrolone/Trenbolone -> Metribolone (Methyltrienolone)

Z tego samego powodu metylowany testosteron wytworzył niepotrzebne zamieszanie, zaczęto wierzyć, iż testosteron syntetyczny ogólnie jest toksycznym związkiem! W 1980 roku wycofano go ze stosowania u ludzi, ze względu na nasilone skutki uboczne (hepatotoksyczność) [1].

Z kolei klasyczne testosterony iniekcyjne rozwijały się znakomicie – najpierw powstał propionate, a w połowie lat 50 XX wieku – testosteron enanthate. Ten ostatni stał się złotym standardem w leczeniu oraz dopingu sportowym. Pod koniec lat 70’ XX wieku na rynku pojawił się testosteron undecanoate – który wchłania się poprzez układ limfatyczny (jest pozbawiony grupy metylowej przy C17).

W połowie lat 90 XX wieku do użycia weszły transdermalne preparaty z testosteronem.

Metylowany testosteron silnie aromatyzuje, tworząc metyloestradiol.

Niestety, metylowany testosteron ma drastyczny wpływ na profil lipidowy krwi, w ciągu 2-4 tygodni przy podawaniu 40 mg dziennie jest w stanie o 35% zmniejszyć HDL, a zwiększyć o 30% frakcję LDL (co stawia go w jednym rzędzie z Winstrolem czy 1-androsteronem)  [3]. Dla porównania, wg badań Thompsona PD i wsp.: podawanie 6 mg Stanazololu dziennie, przez 6 tygodni spowodowało spadek HDL-cholesterolu o 33%, a frakcji HDL-2 o 71%! Dla porównania, testosteron (długie estry) w dawce 200 mg tygodniowo zredukował poziom HDL o 9% (i to tylko wybranej frakcji, HDL3). Ale to nie wszystko, poziom LDL (złego cholesterolu) zwiększył się o 29% wskutek kuracji Winstrolem, a zmniejszył się o 16% u zawodników, którym podawano sam testosteron enanthate [6].

Środki doustne (sterydy anaboliczno-androgenne oraz „prohormony”) znane są z wielkiego wpływu na poziom HDL oraz LDL. Jak dowiedzieli się naukowcy, jest to oparte o kilka mechanizmów:

1. SAA i PH podawane drogą pokarmową hamują syntezę apolipoproteiny A, mającej główny udział w HDL,
2. Pobudzają aktywność wątrobowej lipazy, która wywiera efekt kataboliczny na HDL. Jest to HTGL/HL,
3. Powodują zwiększenie aktywności lipazy lipoproteinowej.

Zarówno lipaza wątrobowa (HL, hepatic lipase), jak i lipoproteinowa (LPL) mają wpływ także na LDL, co tłumaczy czemu bardzo często wahania LDL towarzyszą zmianom w poziomie HDL. Szerzej na ten temat można przeczytać w artykule: „Zaburzenia metabolizmu lipoprotein w zespole metabolicznym” (http://www.phmd.pl/fulltxt.php?ICID=902997)

Jak testosteron buduje masę i siłę mięśniową?

Istnieje kilka teorii dotyczących stymulowania wzrostu mięśni przez testosteron. Jedna z nich mówi o oddziaływaniu przez receptory androgenowe na „receptory proteiny G”, „komórki satelitarne” oraz bezpośrednio na jądra komórkowe. W trakcie treningu następują mikrouszkodzenia tkanki mięśniowej. Podczas regeneracji komórki satelitarne są „wchłaniane”, a ilość jąder komórkowych wzrasta. W badaniach stwierdzono, że sterydy anaboliczne trwale zwiększają liczbę jąder komórkowych w mięśniach [Am J Physiol Endocrinol Metab 2002 oraz Med Sci Sports Exerc 1999]. W przypadku porównania zawodników biorących sterydy i grupę wolną od SAA – te pierwsze osoby miały więcej jąder komórkowych przypadających na włókno mięśniowe oraz większe włókna mięśniowe typu I, IIA i IIx [Histochem Cell Biol. 2005]. Co więcej, ostatnie doniesienia naukowe wskazują, że nawet po zaprzestaniu treningu w mięśniach pozostaje większa liczba jąder komórkowych (może to tłumaczyć tzw. pamięć mięśniową). Tak więc sterydy mają długofalowy wpływ na mięśnie nawet na poziomie komórkowym. Kiedyś próbowano udowadniać brak ergogenicznego działania testosteronu, nawet obecnie w prasie czasem spotyka się podobne stwierdzenia.

Metabolizm metylowanego testosteronu

Główne metabolity metylowanego testosteronu to podgrupa związków 17β-hydroksy rodzaju 5alfa (17%) oraz 5beta (83%) – dla dawki 10 mg, z kolei brak metabolitów rodzaju 17-keto [2].

Główne metabolity to:

•        17alfa-methyl-5alpha-androstane-3alfa-17beta-diol (17%)
•        17alfa-methyl-5beta- androstane-3alfa-17beta-diol (83%)

Są to klasyczne metabolity rozpadu testosteronu – pierścienia ALFA.

Co ciekawe, dla Mestanolonu głównym metabolitem jest 17alfa-methyl-5alpha-androstane-3alfa-17beta-diol (czyli jest taki sam jak dla metylowanego testosteronu oraz Oxymetholonu (Anapolonu). Ogólnie u koni stwierdzano, iż metylowany testosteron, Mestanolone, Methandrostenolone (Metanabol), Methandriol oraz Oxymetholone (Anapolon) dają te same, wspólne metabolity [9,10].

Typowe środki stosowane razem z testosteronem

1. Nandrolone (300-800 mg Nandrolonu + 300-800 mg testosteronu tygodniowo),
2. Boldenone (300-800 mg Boldenonu tygodniowo).

Uwaga: dawkowanie jest kwestią indywidualną, wiele zależy od pochodzenia środków. Te z czarnego rynku mogą mieć znacznie zaniżone stężenia substancji aktywnej.

Typowe skutki uboczne stosowania metylowanego testosteronu:

• silna hepatotoksyczność, szczególnie jeśli stosuje się równocześnie Metanabol, Winstrol, Oxymetholone (Anapolon), Oral Turinabol, Oxandrolone, R1881, Superdrol, Metyldienolone, 1-androsteron oraz inne „bezpieczne prohormony”; niebezpieczne jest również spożywanie alkoholu, innych leków mających wpływ na wątrobę,
• zmiana profilu lipidowego krwi (patrz w tekście),
• retencja wody, obrzęki (szczególnie u osób w średnim wieku),
• nasilona konwersja do estrogenów (aromatyzacja), uwaga: zjawisko o wiele bardziej nasilone u mężczyzn w wieku powyżej 60 lat!
• zwiększenie się hematokrytu; uwaga: zjawisko o wiele bardziej nasilone u mężczyzn w wieku powyżej 60 lat!
• ginekomastia (jeśli zawodnik ma predyspozycje, nie stosuje środków do kontroli aromatyzacji; uwaga: z reguły nadmierna ilość estrogenów jest skorelowana z wybujałym poziomem prolaktyny – i jeden, i drugi hormon może powodować ginekomastię!),
• zahamowanie produkcji testosteronu w jądrach, zablokowanie osi HPTA, wpływ na LH i FSH,
• zwiększenie wagi ciała (także pośrednio poprzez retencję wody),
• zwiększenie libido (kwestia indywidualna, skorelowana m.in. z poziomem estrogenów),
• bezpłodność czasowa lub trwała,
• trądzik, tłusta cera,
• wypadanie włosów, łysienie (kwestia uwarunkowana genetycznie, skutek konwersji testosteronu do DHT).

Administrator serwisu uznaje zjawisko dopingu i stosowania niedozwolonych substancji w sporcie, a także wbrew zaleceniom medycznym, za skrajnie naganne, nieuczciwe i niemoralne. Jakiekolwiek  informacje zawarte w artykułach dotyczących dopingu i farmakologii nie mogą być traktowane ani służyć jako instruktaż. Treść artykułów przedstawia jedynie zebrane informacje dotyczące powyższego tematu. Stosowanie dopingu niesie za sobą ryzyko utraty zdrowia oraz w wielu przypadkach nawet utraty życia.

Referencje:

1. Eberhard Nieschlag, Susan Nieschlag „Testosterone deficiency: a historical perspective” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3955324/
2. “Metabolism of anabolic androgenic steroids” W. Schanzer
3. William Llewellyn’s „ANABOLICS 9-th edition”.
4. https://www.nobelprize.org/nobel_prizes/chemistry/fields.html
5. J. Górski „Fizjologiczne podstawy wysiłku fizycznego”
6. Thompson PD1, Cullinane EM, Sady SP, Chenevert C, Saritelli AL, Sady MA, Herbert PN. JAMA. 1989 Feb 24;261(8):1165-8 Contrasting effects of testosterone and stanozolol on serum lipoprotein levels.
7. http://www.musculardevelopment.com/articles/chemical-enhancement/2153-anabolic-pharmacology-methyltestosterone.html
8. https://www.drugs.com/monograph/methyltestosterone.html
9. J Anal Toxicol. 2008 Jun;32(5):387-91. “Detection of urinary metabolites common to structurally related 17alpha-alkyl anabolic steroids in horses and application to doping tests in racehorses: methandienone, methandriol, and oxymetholone.”
10. Masayuki Yamada, Sugako Aramaki, Masahiko Kurosawa, Koichi Saito, and Hiroyuki Nakazawa  “Detection of Urinary Metabolites Common to Structurally Related 17a-Alkyl Anabolic Steroids in Horses and Application to Doping Tests in Racehorses: Methandienone, Methandriol, and Oxymetholone”