Insulina

Dostępność: dobra
Podrabiana: rzadko
Dla kobiet: tak
Dla początkujących: nie nadaje się
Dawkowanie:  krótka insulina 2-10 IU dziennie (15 g węglowodanów na 1 IU insuliny);
Skutki uboczne: średnie lub duże, zależne od dawki
Zastosowanie:  masa, leczenie cukrzycy
Okres półtrwania:  zależy od rodzaju insuliny, więcej: [3]
Typowa długość cyklu: kilkanaście dni
Aromatyzacja: brak
Sposób podawania: iniekcje podskórne (udo, pośladki, ramiona, powłoki brzuszne), igła 6 mm-12,7 mm (zależy od poziomu tkanki tłuszczowej) [3]
Progesteron: brak

Insulina jest jednym z najważniejszych hormonów polipeptydowych w ciele człowieka. Jest wytwarzana w wyspach trzustkowych Langerhansa. Stanowią one ok. 2-3% masy trzustki [2].

Trzustka produkuje:

• 70% komórki beta wytwarzają insulinę i amylinę,
• 20% komórki alfa wytwarzają glukagon,
• 10% komórki D wytwarzające somatostatynę oraz komórki PP/F wytwarzające polipeptyd trzustkowy [2].

Grupy komórek w trzustce odkrył w 1869 r. Langerhans. W 1889 roku Mering i Minkowski wykazali, że u psów, u których usunięto trzustkę pojawia się stan chorobowy odpowiadający obrazowi klinicznemu cukrzycy [2].

W medycynie insulina znalazła zastosowanie do [3]:

• leczenia cukrzycy typu 1,
• leczenia cukrzycy typu 2, jeśli leki przestały działać,
• cukrzycy ciążowej,
• przy zabiegach operacyjnych,
• po ciężkich uszkodzeniach wątroby i/lub nerek,
• leczenia ostrych przypadków hiperglikemii, np. u kulturystów, którzy stosowali rhGH [5].

Masz czy nie masz insulinoporności?

Bardzo często nadużywa się modnego słowa insulinoporność. Nagle wszyscy mają insulinoporność! Tak samo jak pojawiają się spostrzeżenia typu: „mam szybki metabolizm” („oceniane” np. na podstawie problemów z „nabieraniem masy ciała” lub też „częstością wizyt w toalecie”). De facto bez przeprowadzenia skomplikowanych badań laboratoryjnych (np. związanych z wielogodzinnym pomiarem REE) takie spostrzeżenia odnośnie „metabolizmu” nie mają racji bytu! O oporności tkanek na insulinę mówi się, gdy dobowe zapotrzebowanie na nią przekracza 100 jednostek [3]. A więc, raczej nie masz insulinoporności – tylko źle się odżywiasz, jeszcze gorzej trenujesz na siłowni, za dużo siedzisz przy komputerze, za mało czasu spędzasz w ruchu i za często korzystasz z samochodu oraz wind. Zmień powyższe czynniki i nagle się okaże, iż doskonale reagujesz na węglowodany i łatwo możesz regulować masę ciała. Jeżeli bardzo chcesz zbadaj poziom insuliny na czczo, glukozę na czczo oraz glukozę w doustnym teście tolerancji glukozy. Nie wydawaj wyroków na podstawie – bo „tak mi się wydaje”, ale na podstawie faktów, badań, ścisłych obserwacji.

„W warunkach ambulatoryjnych i szpitalnych można oceniać znacznie prostsze parametry wskazujące na insulinooporność:

• stężenie insuliny na czczo >15,3 µU/ml (109 pmol/l)

• stężenie triglicerydów (zwiększone) [9].”

„Utrzymująca się insulinoporność i hiperinsulinemia prowadzi do:

• zaburzeń gospodarki węglowodanowej (niewydolność komórek β „stan przedcukrzycowy”, cukrzyca typu 2),
• zaburzeń gospodarki lipidowej (zwiększenia stężenia triglicerydów, zmniejszenia stężenia HDL-C),
• nadciśnienia tętniczego,
• zwiększonej aktywności prozapalnej i prozakrzepowej [9].”

Podobnie bardzo często słyszę, że „ja dużo jem” lub „jestem oporny na ćwiczenia”. Prawdziwie oporne przypadki zdarzają się niezwykle rzadko.

Cukrzyca jest jednym z podstawowych czynników ryzyka w chorobach serca, wg nowych wytycznych (LEE) [4].

CZYNNIKI RYZYKA SERCOWEGO (LEE)

• historia choroby niedokrwiennej serca (IHD),
• historia zastoinowej niewydolności serca,
• choroby naczyń mózgowych (udar lub atak niedokrwienny),
• cukrzyca wymagająca użycia insuliny,
• choroba nerek (kreatynina > 2,0 mg/dl lub 177 µmol/l),
• chirurgia wysokiego ryzyka – jamy otrzewnej, w obrębie klatki piersiowej itd.

Insulina + rhGH + T3 – typowy stack i ryzyko hipoglikemii

Insulina jest środkiem, z którym wiąże się masowe zgony kulturystów lat 90 XX wieku i późniejszych. Po pierwsze dlatego, iż ciężka hipoglikemia to stan zagrażający życiu, a po drugie dlatego, iż kuracji rhGH towarzyszy insulina, hormony tarczycy oraz duże dawki SAA. Cytowane są przykłady osób podających do 24 IU rhGH dziennie, kilku gramów SAA tygodniowo, T3 – 100 mcg dziennie oraz 10 IU insuliny dziennie.  Jej stosowanie może nieść ciężkie, ogólnoustrojowe powikłania. Zbyt niski poziom cukru we krwi prowadzi do śmierci! Nie muszę dodawać, iż poziom glukozy we krwi po podaniu szybko działającej insuliny (Apidra, Humalog, NovoRapid) spada po maksymalnie kilkunastu minutach!

Konkretnie to analogi insuliny szybko działające:

• Apidra – początek działania od wstrzyknięcia 5-15 minut, szczyt 1-2 h,
• Humalog – początek działania od wstrzyknięcia ~15 minut, szczyt 40 min – 1 h,
• NovoRapid – początek działania od wstrzyknięcia 10-20 minut, szczyt 1-3 h.

Więcej danych: [3]

Objawy kliniczne hipoglikemii

Obniżającemu się stężeniu glukozy we krwi towarzyszą następujące objawy ze strony układu nerwowego:

• przy wartości glikemii 90–60 mg/dl (5,0–3,3 mmol/l) dochodzi do reakcji ze strony autonomicznego układu nerwowego (objawy neurowegetatywne): pojawia się uczucie głodu, występują obfite poty, drżenia mięśniowe, bladość powłok skórnych, uczucie kołatania serca, niepokój, drażliwość, zawroty i bóle głowy;
• jeśli dojdzie do dalszego obniżenia glikemii, to przy wartościach 60–30 mg/dl (3,3–1,6 mmol/l) dołączają się objawy ze strony ośrodkowego układu nerwowego (objawy neuroglikopeniczne), takie jak: zaburzenia mowy i widzenia, trudności w kojarzeniu, zaburzenia czucia i koordynacji ruchowej, drgawki, pobudzenie, agresja;
• wartości glikemii poniżej 30 mg/dl (1,6 mmol/l) prowadzą do utraty świadomości, śpiączki i zgonu chorego [7].

Dlaczego insulinę podaje się z hormonem wzrostu, np. rhGH (rekombinowanym ludzkim hormonem wzrostu; ang. recombinant human growth hormone) oraz hormonami tarczycy (klasyczny „stack” obejmuje połączenie rhGH, insuliny oraz hormonów tarczycy np. T3)?  Dlaczego? Gdyż hormon wzrostu w większych dawkach (dopingowych) wywołuje objawy cukrzycy, zmniejsza on wychwyt i wykorzystanie glukozy przez komórki mięśniowe, jednocześnie powoduje podwyższenie poziomu glukozy i WKT we krwi  [2]. W literaturze [5] opisywane są liczne przypadki powikłań związanych z użyciem rhGH. Np. przypadek przytoczony przez Geraci MJ i wsp. dotyczy 33-latka, który trafił do szpitala z wielomoczem, nadmiernym pragnieniem, nudnościami, bólami głowy, niewyraźnym widzeniem i złym samopoczuciem. Stężenie glukozy w surowicy krwi wynosiło 1166 mg/dl (64,8 mmol/L). Tymczasem norma po posiłku to mniej niż 200 mg/dl (<11,1 mmol/L) [6].

Typowe wartości podwyższone glukozy we krwi oznaczają:

• cukrzycę,
• ostrą reakcję na stres,
• Zespół Cushinga,
• guz chromochłonny,
• przewlekłą niewydolność nerek,
• glukagonoma,
• ostre zapalenie trzustki,
• terapię diuretykami,
• terapię kortykosteroidami,
• akromegalię [6].

Mężczyzna brał hormon wzrostu, Trenbolone acetate oraz testosteron. Prawdopodobnie aspirujący kulturysta nie wiedział o tym, iż większe dawki hormonu wzrostu wymagają „towarzystwa” insuliny. Pierwsze co otrzymał w szpitalu to … dożylne płyny oraz insulinę – aby przywrócić homeostazę. W jego rodzinie nie było przypadków cukrzycy. Niestety, hormon wzrostu zaburza homeostazę glukozy, powoduje oporność insulinową oraz ogranicza przyswajanie glukozy przez komórki, np. mięśniowe. Dodatkowo nadmierne stosowanie rhGH przyczynia się do akromegalii, co wg badań predysponuje aż 40% pacjentów do cukrzycy! Na marginesie – często naukowcy wrzucają do jednego worka hormon wzrostu oraz sterydy anaboliczno-androgenne. Niestety, należą one do zupełnie innej klasy związków i nie mają ze sobą nic wspólnego. Co najdziwniejsze, mężczyzna brał bydlęcy GH – a więc nie powinien on na niego zadziałać.

Kolejny opisywany przypadek [10] dotyczy mężczyzny, który tuż przed międzynarodowymi zawodami w kulturystyce wziął aż 70 IU insuliny, czyli 7-10 x za dużo w stosunku do normalnej dawki.  30-latek po pierwszej dawce glukozy podanej przez ratowników stracił przytomność i dostał drgawek. Mimo intubacji i ciągłego wlewu glukozy, jej stężenie we krwi kulturysty nie normalizowało się! Dopiero dodatkowa dawka glukozy i glukagonu w oddziale intensywnej opieki medycznej pozwoliła uratować życie mężczyzny.

Co należy uwzględnić przy braniu insuliny:

• typ, ilość oraz czas podania posiłku,
• skład posiłku i jego indeks glikemiczny,
• wagę ciała, szczególnie „suchą” (mięśnie),
• rodzaj podawanej insuliny, stężenie w ml, czas jej działania,
• odległość od posiłku i treningu,
• indywidualne predyspozycje: dwie podobne osoby mogą całkowicie inaczej reagować na insulinę [8]!

Typowe środki do stosowania razem z insuliną:

• rhGH – dawka dobierana indywidualnie, zawodowcy nawet do 20-24 IU dziennie,
• T3- dawka dobierana indywidualnie,
• SAA – dawka dobierana indywidualnie, zawodowcy nawet do kilku gramów tygodniowo,
• glukoza, dextroza lub posiłek – dobierane względem typu oraz dawki insuliny.

Typowe skutki uboczne stosowania insuliny:

• hipoglikemia, najczęściej pojawiają się takie objawy jak pocenie się, drżenie rąk, kołatanie serca, uczucie głodu, osłabienie i niepokój [3], cięższe przypadki hipoglikemii prowadzą nawet do utraty świadomości, śpiączki i śmierci!
• reakcje uczuleniowe w miejscu wstrzyknięcia i ogólnoustrojowe,
• interakcje z lekami,
• zaburzenia homeostazy glukozy.

Administrator serwisu uznaje zjawisko dopingu i stosowania niedozwolonych substancji w sporcie, a także wbrew zaleceniom medycznym, za skrajnie naganne, nieuczciwe i niemoralne. Jakiekolwiek  informacje zawarte w artykułach dotyczących dopingu i farmakologii nie mogą być traktowane ani służyć jako instruktaż. Treść artykułów przedstawia jedynie zebrane informacje dotyczące powyższego tematu. Stosowanie dopingu niesie za sobą ryzyko utraty zdrowia oraz w wielu przypadkach nawet utraty życia.

Referencje:

1. William Llewellyn’s „ANABOLICS 9-th edition”.
2. „Farmakologia i toksykologia” E. Mutschler
3. http://www.mp.pl/cukrzyca/leczenie/66543,insulina
4. ”Pre-treatment clinical assessment in head and neck cancer: United Kingdom National Multidisciplinary Guidelines” https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4873895/
5. Hum Exp Toxicol. 2011 Dec;30(12):2007-12. doi: 10.1177/0960327111408152. Epub 2011 May 9.  “New onset diabetes associated with bovine growth hormone and testosterone abuse in a young body builder.”  https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/21558143
6. „Testy laboratoryjne i badania diagnostyczne w medycynie” Kathleen Deska PAGANA, Timothy J. PAGANA
7. Agnieszka Wierzchowiecka, Dorota Zozulińska-Ziółkiewicz  „Hipoglikemia w cukrzycy typu 1”
8. http://www.davepalumbo.com/members-dpdotcom/MuscularArchives2003/INSULIN%20ARTICLE.pdf
9. lek. Emilia Musiał1, dr hab. med. Tomasz Bednarczuk prof. WUM1, prof. dr hab. med. Ewa Bar-Andziak1, dr hab. med. Marianna Bąk2, prof. dr hab. med. Waldemar Karnafel2, prof. dr hab. med. Krzysztof Filipiak3 „Endokrynologia. 42-letni mężczyzna ze zwiększoną masą ciała”
10. Anasthesiol Intensivmed Notfallmed Schmerzther. 1998 Jul;33(7):461-3.[Insulin as an anabolic: hypoglycemia in the bodybuilding world]. https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9728265